Is het je wel eens opgevallen, dat je meer vrouwen met een auto-immuunaandoening kent, dan mannen?
Niet raar, want van alle personen met een auto-immuunziekte, is 80% vrouw!
Waarom toch??
Omdat vrouwen de (emotionele) behoeften van anderen veel meer op de voorgrond zetten, dan hun eigen behoeften. Vrouwen hebben veel meer plichtsbesef (richting anderen eerst), gevoel van verantwoordelijkheid (richting anderen eerst) en vervullen de liefdevolle/alles voor de ander overhebbende rol van dochter/vrouw/moeder. En onderdrukken zo hun eigen emoties, bijvoorbeeld ook die van gezonde woede, om te passen in die rol van lieve, vredebewaker.
Cultureel geprogrammeerd
Vrouwen geloven, dat ze verantwoordelijk zijn voor hoe anderen zich voelen, willen anderen vooral niet teleurstellen.
Nee zeggen is zo moeilijk!
En vooral als je je moeder, grootmoeder dit ook hebt zien doen, dan is dat jouw werkelijkheid. Dit gedrag dat wij vrouwen vertonen, komt voor een groot deel, omdat wij cultureel geprogrammeerd zijn om gezonde woede te onderdrukken (je moet wel een lief meisje zijn), vredebewaker en zorgverlener te zijn.
Herken jij je hierin?
Waarschijnlijk voel je van binnen wel, dat je andere behoeften hebt, dat je er klaar mee bent voor anderen te zorgen, altijd klaar te staan. Maar je onderdrukt deze gevoelens/behoeften. Realiseer je dit: deze onderdrukking van innerlijke conflicten en/of externe conflicten die zich innerlijk gaan vastzetten staan ALTIJD ten grondslag aan ontstekingen.
Hoe is het bij mij?
Ik herken dit zeker bij mij, en gelukkig sta ik nu wel anders in het leven. Helemaal? Nee hoor, nog niet. Uit mijn eigen Being in Balance scan komt nog regelmatig het woord “punching” eruit, en als organen meest uit balans de gal en lever, met erachter het psycho-emotionele patroon woede! Ik heb zeker heeeeeeeeeel vaak mijn woede niet geuit, en maar gedaan wat anderen van mij verwachtten. Voor de ander klaargestaan, want oh gossie, je wilt anderen (je ouders (vooral mijn moeder…, vrienden, collega’s etc.) niet teleurstellen. En dit heb ik mijn oma en moeder ook zien doen. Mijn moeder nog steeds…
Grappige is, dat ik dacht, dat ik hier niet meer zo veel last van had, dat ik nu echt veel meer voor mijzelf sta, opkom en voor mijzelf zorg. De scan laat zien, dat het er nog wel zit. En ben ik gaan voelen. Is dit inderdaad zo? En ja hoor, toen ik echt ging voelen, man, wat een diepe woede zit er eigenlijk nog in mij. Gek om daar zo bewust van te worden. Tegelijkertijd, fijn om dit te weten.
Want nu kan ik er wat aan doen. Naast dat ik een gal- en lever ondersteunende kuur ben begonnen met o.a. mariadistel druppels en dagelijks bittere voeding tot mij te nemen, mag ik dus aan de “punching”. Ik sla daarom nu ook regelmatig op mijn kussen, af en toe gil ik keihard in de auto, en ik uit echt met woorden als iets mij boos of gefrustreerd maakt. Ik internaliseer niet meer. Voelt wel bevrijdend hoor!
Eens kijken in het nieuwe jaar, of de scan verandert, en uiteraard nog belangrijker, watvoor verschil merk ik zelf.
Tip voor jou!
Waardevol om voor jezelf na te gaan wat er echt diep van binnen in je speelt. Daarvoor is het goed om de stilte in jezelf op te gaan zoeken. Dat lukt het beste, als je in een andere omgeving bent. Waar niemand aan je trekt.
Een ideale plek om dit te gaan doen is Land aan Zee. Ik heb hier in november gekookt voor een retreat, en hoewel ik zo ongeveer de hele dag in de keuken sta en bezig ben, ervaarde ik toch rust. Wat heerst er een speciale energie op deze plek… met lieve, hartverwarmende mensen, die je laten zijn wie je bent. Het eten is waanzinnig goed, en er is een yoga/meditatiezaal, danszaal, atelier waar je zelf kan gaan knutselen wanneer je wilt, 2 sauna’s, een zwemvijver, wandeltuin, de zee is op 1 km afstand, je kan op de fiets naar het bos/duinen.
Waarschijnlijk ben ik nog iets vergeten… In ieder geval, ik gun jou deze ervaring, het tot jezelf komen, zodat je je eigen behoeften kan gaan horen. Ook kan je er voor een langere periode verblijven, als vrijwilliger. Je verblijft daar dan gratis, en in ruil daarvoor werk je een paar uur per dag mee, bv. in de keuken, of de tuin etc.
Ik ben er vanaf april te vinden, dan ga ik een paar maanden daar koken. De scan neem ik mee, voor retreatgasten die er interesse in hebben, en online kan ik ook nog steeds anderen helpen.
Reactie plaatsen
Reacties